In rechtszaken spelen verklaringen van getuigen, slachtoffers en verdachten een prominente rol. Dat komt omdat in de meerderheid van zaken zogenaamd hard bewijs zoals vingerafdrukken en DNA ontbreekt. Rechters dienen zich dan bij hun besluitvorming te buigen over hoe waarheidsgetrouw zulke verklaringen zijn. In mijn presentatie laat ik zien dat zulke verklaringen onbetrouwbaar kunnen zijn waardoor onschuldige verdachten kunnen worden veroordeeld. Ik zal laten zien dat mensen zich kunnen herinneren dat ze seksueel misbruikt zijn terwijl ze dit nog nooit hebben meegemaakt en zal aantonen dat onschuldige verdachten een valse bekentenis kunnen afleggen van gruwelijke misdaden die ze niet hebben gepleegd. Verder zal ik laten zien dat allerlei mythen over het geheugen de ronde doen, zoals de mythe over verdringing die verstrekkende gevolgen kan hebben in de rechtbank.